Ubezpieczenia przez Internet

czwartek, 19 maja 2011

Odszkodowanie na rzecz najbliższych członków rodziny

Autorem artykułu jest Iwona Wilczewska

A. Przesłanki przyznania odszkodowania na rzecz najbliższych
członków rodziny
Podstawową przesłankę przyznania odszkodowania z art. 446 § 3
k.c. stanowi znaczne pogorszenie sytuacji życiowej najbliższych
członków rodziny zmarłego. W swoim orzeczeniu z dnia 26.10.1970 r.44
SN podał następującą dyrektywę do określenia istnienia tej przesłanki.
Aby uznać czy żądanie odszkodowania z art. 446 § 3 k.c. jest
uzasadnione, sąd powinien ustalić, jaka była sytuacja życiowa rodziny
zmarłego przed jego śmiercią a następnie zbadać czy wskutek tego
zdarzenia nastąpiło znaczne pogorszenie sytuacji życiowej. Pojęcie
znacznego pogorszenia sytuacji życiowej jest bardzo szerokie, dlatego
SN w orzeczeniu45 wyjaśnia, że przy określaniu pogorszenia się sytuacji
życiowej właśnie ze względu na szerokość tego pojęcia należy brać pod
uwagę wszystkie okoliczności. Pogorszenie sytuacji życiowej polega nie
tylko na pogorszeniu obecnej sytuacji materialnej, lecz także na utracie
realnej możliwości polepszenia warunków życia. Jak wskazuje SN w swoim orzeczeniu46 śmierć dorastającego
syna, na którego pomoc rodzice mogli liczyć w przyszłości, przy
uwzględnieniu zwłaszcza ich skromnych warunków materialnych oraz
ich wieku wyłączającego posiadanie nowego potomstwa, stanowi dla
rodziców znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej i uzasadnia
przyznanie im odszkodowania przewidzianego w art. 446 § 3 k.c.
Natomiast śmierć małego dziecka stanowi szczególnie ciężką
krzywdę moralną dla rodziców, jednak nie pogarsza ich sytuacji
życiowej – tak SN w orzeczeniu z dnia 2.03.1964 r.47 Obecnie SN
w wyroku z dnia 15.10.2002 r.48 zmienił swoje dotychczasowe
stanowisko i stwierdził: śmierć małoletniego dziecka może stanowić
przyczynę znacznego pogorszenia sytuacji życiowej jego rodziców, nie
tylko wtedy, gdy wywołała aktualny uszczerbek materialny, ale także
wówczas, jeżeli ich cierpienie psychiczne osłabiły aktywność życiową,
powodując utratę możliwości polepszenia warunków życia w przyszłości
lub konieczność niekorzystnego ograniczenia planów życiowych.
Znaczne pogorszenie sytuacji życiowej ma miejsce niewątpliwie
w razie utraty małżonka, ojca lub matki przez małoletnie dzieci. W tym
przypadku, jeżeli nawet świadczenia podstawowe zmarłego na rzecz
najbliższych członków rodziny zostaną zrekompensowane zgodnie z art.
446 § 2 k.c., to jednak pozostanie rozległa dziedzina utraty świadczeń
z zakresu wzajemnej pomocy, opieki, wychowania itp., których
w ramach art. 446 § 2 k.c. pokryć nie moŜna49. Podobną tezę sformułował SN w orzeczeniu z dnia 6.02.1968 r.50: „utrata przez
dziecko osobistych starań matki o jego utrzymanie i wychowanie
stanowi przede wszystkim o pogorszeniu sytuacji życiowej dziecka,
uzasadniającym odszkodowanie na podstawie art. 446 § 3. Jeżeli zaś
utrata ta dotyczy także świadczonych przez matkę usług, które nie
wymagają jej osobistych starań, to powstała w ten sposób szkoda
podlega wyrównaniu w drodze renty”. W tej sytuacji odszkodowanie
należy się także mężowi, jeżeli spadł na niego ciężar związany ze
sprawowaniem pieczy nad dziećmi i prowadzeniem gospodarstwa
domowego51.
Pogorszeniem jest również doznanie silnego wstrząsu
psychicznego na skutek tragicznej śmierci osoby bliskiej, co pociąga za
sobą osłabienie aktywności życiowej, zmniejszenie zarobków
i zwiększenie wydatków poniesionych na leczenie lub pomoc innych
osób. Tak SN w wyroku z dnia 8.05.1969 r.52

44 Uchwała SN z dn. 26.10.1970 r., III PZP 22/70, OSNCP 1971/78, poz. 120.
45 Orzeczenie SN z dn. 25.07.1967 r., I CR 81/67, OSNCP 3/68, poz. 48.
46 Orzeczenie SN z dn. 13.05.1969 r., II CR 128/69, OSPiKA 1970, poz. 122.
47 Orzeczenie SN z dn. 2.03.1964 r., III CR 18/64, OSNCP 1965, poz. 62.
48 Orzeczenie SN z dn. 15.10.2002 r., II CKN 985/00, Lex nr 77043.
49 Orzeczenie SN z dn. 4.01.1968 r., I PR 424/67 (nie publ.).
50 Orzeczenie SN z dn. 6.02.1968 r., I CR 654/67, OSNCP 1969/1, poz. 14.
51 Orzeczenie SN z dn. 23.07.1971 r., II CR 237/71, Monitor Prawniczy – Zestawienie Tez, 2001/8,
s. 467.
52 Orzeczenie SN z dn. 8.05.1969, II CR 114/69, OSNCP 1970, poz. 129.
www.odszkodowania24.eu

---

odszkodowania

Iwona Wilczewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Odszkodowanie na rzecz osób bliskich w przypadku

Autorem artykułu jest Iwona Wilczewska

1. Pojęcie osoby bliskiej
Przepisy art. 446 k.c. przyznają roszczenia odszkodowawcze
osobom bliskim zmarłego. W k.c. nie znajdujemy definicji osoby
bliskiej. Jednak w wielu przepisach k.c. posługuje się pojęciem osoby
bliskiej lub osoby będącej w bliskim stosunku. I tak np. art. 527 § 3 k.c.
dotyczący skargi pauliańskiej mówi „jeżeli … korzyść majątkową
uzyskała osoba będąca w bliskim stosunku …”, dalej art. 923 § 1
posługuje się pojęciem osoby bliskiej spadkodawcy. Jedynie k.k. w art.
115 § 11 objaśnia wyrażenie osoby bliskiej i mówi: „Osobą najbliższą
jest małżonek, wstępny, zstępny, rodzeństwo, powinowaty w tej samej
linii lub stopniu, osoba pozostająca w stosunku przysposobienia oraz jej
małżonek, a także osoba pozostająca we wspólnym pożyciu”. Jednak nie
są to wszystkie osoby, które można uznać za bliskie w rozumieniu art.
446 k.c. Ustalenie z góry kręgu osób zaliczanych do osób bliskich nie jest
możliwe. Łatwo jest określić krąg osób uprawnionych do renty
obligatoryjnej, ponieważ do niego należą osoby, względem których na
zmarłym ciążył ustawowy obowiązek alimentacyjny (art. 446 § 2 zd. 1).
Wystarczy więc sięgnąć do przepisów k.r.o, który reguluje ten
obowiązek i wskazuje osoby uprawnione.
Wątpliwości pojawiają się przy wykładni przepisu art. 446 § 2
zd. 2 k.c., który przewiduje możliwość przyznania renty fakultatywnej
innym osobom bliskim, którym zmarły dobrowolnie i stale dostarczał
środków utrzymania, jeżeli z okoliczności wynika, że wymagają tego
zasady współżycia społecznego. Do tych osób należą nie tylko krewni
ale też inne osoby nie połączone ze zmarłym więzami rodzinnymi o ile
istnieje między nimi stosunek bliskości. W tych przypadkach decydujące
znaczenie mają nie więzy prawne a faktyczne, może to być np. bliska
więź duchowa, stosunki przyjacielskie.
Problem wyłania się na tle istnienia nowoczesnych związków
partnerskich. Należy odpowiedzieć na pytanie czy uprawnionymi z art.
446 § 2 zd. 2 k.c. mogą być: konkubina lub partner ze związku
homoseksualnego.
Odnośnie konkubiny sprawa przesądzona jest na jej korzyść1.
Chociaż początkowo odmawiano jej prawa do renty to obecnie bez
wątpienia konkubina jest osobą uprawnioną po spełnieniu odpowiednich
przesłanek. Przyczyną takiego stanowiska jest stale rosnąca liczba
konkubinatów w Polsce. Prawo nie może być ślepe na tego rodzaju
zjawisko społeczne. Byłoby rzeczą niesłuszną, gdyby sprawca zwolniony był z obowiązku naprawienia szkody tylko dlatego, że
doznała jej konkubina a nie żona zmarłego. Przecież nieformalne
związki funkcjonują tak samo jak związki zalegalizowane i śmierć
partnera z takiego związku wywołać może identyczną szkodę dla
pozostałych członków jak śmierć męża czy żony. Zmienia się także
opinia społeczna na temat konkubinatu. Obecnie związki te nie budzą już
zgorszenia, są akceptowane przez społeczeństwo. Dlatego słusznie
przyznaje się uprawnienia do renty konkubinie, chociaż nadal jej prawo
jest znacznie ograniczone w porównaniu z uprawnieniami żony
zmarłego.
Zupełnie inaczej przedstawia się problem związków
homoseksualnych. Właściwie nie ma przeszkód prawnych do przyznania
prawa do renty partnerowi ze związku homoseksualnego. Jednak przepis
art. 446 § 2 zd. 2 k.c. odwołuje się do zasad współżycia społecznego,
czyli wartości powszechnie akceptowanych w społeczeństwie. Właśnie
te zasady mogą przemawiać przeciwko przyznaniu uprawnień
partnerowi ze związku homoseksualnego. W Polsce cały czas związki
takie budzą niechęć.
W niektórych państwach ustawa przewiduje formalizację
związków osób tej samej płci np.: Dania, Holandia. Pomimo braku
możliwości legalizacji związków homoseksualnych w Polsce, w
rzeczywistości związki te istnieją. Jednak w przeciwieństwie do
nieformalnych związków heteroseksualnych związki homoseksualne
spotykają się z dezaprobatą społeczną. Wpływ na opinię społeczną może
też wywierać stanowisko ustawodawcy, który jak na razie zakazuje
legalizacji związków homoseksualnych. Dlatego obecnie partner ze związku homoseksualnego nie jest
uważany za osobę uprawnioną z art. 446 § 2 zd. 2 k.c., chociaż istnieje
możliwość, że w przyszłości wraz ze zmianą stanowiska ustawodawcy
i ze wzrostem akceptacji społecznej judykatura zacznie zasądzać
odszkodowania na rzecz tych osób.

1 Orzeczenie SN z dnia 2.12.1970 r., II CR 541/70, OSP 1972, nr 3, poz. 52.

www.odszkodowania24.eu

---

odszkodowania komunikacyjne

Iwona Wilczewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Okoliczności wyłączające odpowiedzialność na zasadzie

Autorem artykułu jest Iwona Wilczewska

Jak wskazano wyżej jedną z okoliczności egzoneracyjnych jest
wyłączna wina poszkodowanego. Dlatego też, jeżeli wyłączną przyczyną
szkody było zawinione działanie poszkodowanego to odpowiedzialność
wobec niego zostaje wyłączona. Zgodnie z przepisem art.435§1 k.c.
posiadacz pojazdu zostaje zwolniony od odpowiedzialności, gdy szkoda
nastąpiła „wyłącznie z winy poszkodowanego”.
Szkoda będąca następstwem wypadku samochodowego jest
wynikiem wielu przyczyn. Odpowiedzialność posiadacza pojazdu będzie
wyłączona, jeżeli wina poszkodowanego jest tak poważna, że według zasad nauki i doświadczenia życiowego tylko ona może być brana pod
uwagę i absorbuje inne okoliczności sprawy1.
Dlatego też ilekroć zdarzy się wypadek samochodowy należy
dokonać oceny zachowania się poszkodowanego z punktu widzenia
uchybień, a więc ciężaru gatunkowego winy poszkodowanego.
Następnie, analizując wszystkie przyczyny wypadku, trzeba je
wartościować, badając, które doprowadziły do powstania szkody.
Dopiero, gdy rozważania te doprowadzą do wniosku, że wina
poszkodowanego odegrała w danym wypadku tak ważną rolę, iż
„pochłonęła” niejako inne przyczyny, może nastąpić zwolnienie
posiadacza pojazdu od odpowiedzialności 2.
Przykładem wyłącznej winy poszkodowanego może być np.
niespodziewane wtargnięcie przechodnia na jezdnię, rzucenie się pod
jadący pojazd.
Drugą okolicznością egzoneracyjną jest wyłączna wina osoby
trzeciej, za którą posiadacz pojazdu mechanicznego nie ponosi
odpowiedzialności. Chodzi tu o osobę, której zawinione działanie
stanowi główna przyczynę wypadku. Istotną kwestią jest tu ustalenie kto
należy do kręgu osób trzecich, za które posiadacz pojazdu nie ponosi
odpowiedzialności. Według A. Rembielińskiego3 na winę osoby trzeciej
właściciel samochodu może się tylko wtedy powołać, gdy jest to osoba,
na której działanie nie miał żadnego wpływu, o tym działaniu nic nie
wie, nie może go przewidzieć, ani mu przeciwdziałać, ponieważ leży ono poza sferą jego zainteresowań i uwagi, nie uwzględnia zatem tego
działania w procesie eksploatacji samochodu i ruchu.
Z pewnością do kręgu tego nie należy kierowca pojazdu, bo
zgodnie z art.436§1 k.c. posiadacz pojazdu odpowiada za każdą osobę,
która prowadzi jego pojazd i to tak długo jak długo nie traci przez to
posiadania albo też nie stanowi to oddania samochodu w posiadanie
zależne. Jak wskazuje SN w swoim orzeczeniu4 : o oddaniu samochodu
innej osobie, na jej własny rachunek i niebezpieczeństwo może być
mowa jedynie wówczas, gdy nastąpiło to z jednoczesnym pozbyciem się
przez właściciela wszelkiego wpływu na ruch tego pojazdu. Wynika
stąd, że użytkujący musi mieć pełną swobodę w zakresie gospodarczej
eksploatacji samochodu (dysponowanie nim, osiąganie korzyści,
ponoszenie kosztów itp.). Wtedy określenie czasu, miejsca i sposobu
użycia zależy wyłącznie od niego. Chodzi tutaj o wyzbycie się przez
samoistnego posiadacza wszelkiego wpływu na ruch pojazdu (a więc o
utratę możności używania, dysponowania i kontroli). Nie zostanie więc
(właściciel) zwolniony od odpowiedzialności, jeżeli zachował
przynajmniej część tych uprawnień.
Dotychczasowe orzecznictwo Sądu Najwyższego kładzie nacisk
na momenty faktyczne, czyli kto wydawał instrukcje i polecenia, duże
znaczenie ma również okoliczność, czy samochód był używany za
wiedzą i zgodnie z wolą posiadacza samoistnego5.
Wyłączna wina osoby trzeciej, za którą posiadacz pojazdu
mechanicznego nie ponosi odpowiedzialności zwalnia posiadacza od ponoszenia odpowiedzialności cywilnej. Natomiast, w przypadku gdy
osoba trzecia tylko przyczyniła się do powstania lub zwiększenia
szkody, wtedy posiadacz pojazdu i osoba trzecia będą odpowiadały
solidarnie wobec poszkodowanego za powstałą szkodę.
Ostatnią z przesłanek egzoneracyjnych jest siła wyższa. Jeżeli
szkoda spowodowana przez ruch pojazdu powstała wskutek siły
wyższej, to zgodnie z art.435§1 k.c. posiadacz pojazdu jest zwolniony od
odpowiedzialności.
Kodeks cywilny nie definiuje pojęcia siły wyższej. Przyjmuje się,
że siła wyższa to zdarzenie pochodzenia zewnętrznego, którego skutków
nie da się przewidzieć, ani też im zapobiec (wszystkie trzy cechy muszą
występować łącznie). Przykładem siły wyższej może być powódź, burza
śnieżna, trzęsienie ziemi. Aby uznać powyższe okoliczności za siłę
wyższą posiadacz pojazdu musi zostać nimi nagle zaskoczony. Jeżeli
rozpoczął jazdę w takich warunkach nie może powołać się na siłę
wyższą. Nie jest też siłą wyższą zdarzenie, które powstaje wskutek wad
samochodu np. pęknięcie opony, wybuch silnika, a także stan zdrowia
kierowcy np. zawał serca a nawet zgon podczas prowadzenia
samochodu.
Należy podkreślić, że zaostrzoną odpowiedzialność na zasadzie
ryzyka ponosi tylko posiadacz samoistny i posiadacz zależny, natomiast
kierowca, który nie jest jednocześnie ani posiadaczem samoistnym ani
zależnym ponosi odpowiedzialność na zasadach ogólnych, czyli zasadzie
winy. W sytuacji, gdy za szkodę odpowiedzialny jest posiadacz pojazdu
mechanicznego (na zasadzie ryzyka) i kierowca (na zasadzie winy) poszkodowany powinien swoje roszczenia kierować przeciwko
posiadaczowi, gdyż nie musi mu udowodnić winy.

1A. Szpunar, Wynagrodzenie szkody wynikłej wskutek wypadku samochodowego, Państwo i Prawo
1966, nr 10, s. 476.
2 A. Wąsiewicz, Ubezpieczenia komunikacyjne, Bydgoszcz 1996, s. 68.
3 A. Rembieliński, Wina osoby trzeciej jako okoliczność wyłączająca odpowiedzialność właściciela
samochodu, Nowe Prawo 4/1964, s. 330.
4 Orzeczenie SN z dn. 11.08.1956 r., OSN I/1957, poz. 28.
5A. Szpunar, Legitymacja bierna przy odpowiedzialności za wypadki samochodowe, Palestra 1963, nr
5, s. 14.
www.odszkodowania24.eu

---

wysokie odszkodowania

Iwona Wilczewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Przesłanki powstania roszczeń odszkodowawczych

Autorem artykułu jest Iwona Wilczewska

Roszczenia z powodu śmierci osoby bliskiej wynikają z przepisów
szczególnych. Nie stanowią one samodzielnej podstawy
odpowiedzialności, aby osoba uprawniona mogła wystąpić
z roszczeniem przeciw zobowiązanemu do naprawienia szkody, muszą
być spełnione przesłanki odpowiedzialności z tytułu czynów
...
Roszczenia z powodu śmierci osoby bliskiej wynikają z przepisów
szczególnych. Nie stanowią one samodzielnej podstawy
odpowiedzialności, aby osoba uprawniona mogła wystąpić
z roszczeniem przeciw zobowiązanemu do naprawienia szkody, muszą
być spełnione przesłanki odpowiedzialności z tytułu czynów
niedozwolonych.
Jak wiadomo istnieją okoliczności, w których wyrządzenie
drugiemu człowiekowi szkody nie pociąga za sobą odpowiedzialności
sprawcy. Do takich okoliczności należy np.: przy odpowiedzialności na
zasadzie ryzyka wyłączna wina poszkodowanego. Jeżeli wyłączną
przyczyną powstania szkody było zawinione działanie pokrzywdzonego
to odpowiedzialność wobec niego zostaje wyłączona. W przypadku
śmierci tego poszkodowanego osoby bliskie nie otrzymają odszkodowania. Wynika to stąd, że jeżeli roszczenia bezpośrednio
poszkodowanego byłyby z jakiejkolwiek przyczyny nieuzasadnione to
również roszczenia osób pośrednio poszkodowanych są nieuzasadnione.
Uprawnieni bowiem mogą dostać odszkodowanie tylko wtedy i tylko
w takich granicach, w jakich prawo do odszkodowania przysługiwałoby
poszkodowanemu, gdyby żył.
Przesłanką powstania roszczeń odszkodowawczych jest śmierć
poszkodowanego w wyniku doznanego uszkodzenia ciała lub rozstroju
zdrowia, przy czym bez znaczenia jest czy śmierć nastąpiła niezwłocznie
czy też po upływie dłuższego czasu. Istotne jest tylko to, aby istniał
związek przyczynowy między tymi zdarzeniami tj. czynem
niedozwolonym a śmiercią3.
O związku tym stanowi art. 361 § 1 k.c.: Zobowiązany do
odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa
działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Unormowanie
zawarte w tym artykule opiera się na założeniach teorii przyczynowości
adekwatnej. Zgodnie z tą teorią związek przyczynowy zachodzi, gdy
skutek jest normalnym, zwykłym następstwem przyczyny, ocena zaś
opiera się nie na subiektywnym przewidywaniu sprawcy, lecz na
doświadczeniu życiowym wspartym aktualnymi osiągnięciami wiedzy4.
Ustalenie związku przyczynowego jest konieczne, ponieważ nie
każda szkoda ulega wynagrodzeniu, lecz tylko taka, która pozostaje
w związku przyczynowym ze zdarzeniem zobowiązującym w myśl
przepisów prawa do odszkodowania. żądanie odszkodowania na podstawie art. 446 k.c. będzie uzasadnione, jeżeli da się udowodnić
związek przyczynowy pomiędzy zgonem a czynem niedozwolonym.
Adekwatny związek przyczynowy zachodzi wówczas, gdy
przyczyna stanowi okoliczność ogólnie sprzyjającą powstaniu
rozpatrywanego skutku. Okolicznością ogólnie sprzyjającą jest conditio
sine qua non, które zwiększa w sposób znaczny, obiektywną możliwość
powstania skutku badanego rodzaju. Wyznaczenie sfery skutków
adekwatnych względem określonego rodzaju zdarzenia następuje przez
analizę tzw. obiektywnej możliwości. Polega to na prognozowaniu,
w oparciu o zasady nauki i doświadczenia, prawdopodobieństwa
powstania określonych następstw. Skutkami adekwatnymi są takie,
których prawdopodobieństwo zostaje zwiększone przez przyczynę
danego rodzaju5.
Przepis art. 361 § 1 k.c. wprowadza odpowiedzialność tylko za
normalne następstwa działania lub zaniechania. Ogranicza ją więc tylko
do następstw niektórych spośród wszelkich możliwych skutków danego
zdarzenia. Za następstwa normalne należy uważać takie, które w danych
okolicznościach z reguły występują, tzn. są zwykłą koniecznością
działania (zaniechania) zobowiązanego do odszkodowania. Następstwa
normalne, to w zasadzie następstwa typowe, a nie będące wynikiem
szczególnego zbiegu okoliczności6.
Związek przyczynowy nie zachodzi, jeżeli śmierć nie była
normalnym następstwem uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Im dłuższy czas dzieli te dwa zdarzenia, tym trudniejsze jest wykazanie
związku przyczynowego.

3 A. Wąsiewicz, Ubezpieczenia…, op. cit., s. 111.
4 S. Garlicki, Odpowiedzialność cywilna za nieszczęśliwe wypadki, Warszawa 1971, s. 110.
5 A. Koch, Związek przyczynowy jako podstawa odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie
cywilnym, Warszawa 1975, s. 102.
6 J. Winiarz (red), Kodeks cywilny z komentarzem, Warszawa 1989, s. 285.
www.odszkodowania24.eu
---

prawnik odszkodowania

Iwona Wilczewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl

Ratio legis przyznania osobom bliskim odszkodowania

Autorem artykułu jest Iwona Wilczewska

Ustawodawca, przyznając roszczenia odszkodowawcze osobom
bliskim zmarłego, odstąpił od ogólnej zasady odszkodowania, według
której poszkodowanym jest tylko ten, przeciwko komu skierowane było
działanie sprawcy.
Motywem, którym kierował się ustawodawca są względy
humanitarne. Cały czas liczba wypadków w Polsce (zwłaszcza
komunikacyjnych) stale rośnie, jest coraz więcej ofiar śmiertelnych.
Śmierć człowieka wskutek czynu niedozwolonego wywołuje
niezmiernie poważne konsekwencje. Poszkodowanym jest tu już nie
tylko sam zmarły ale także jego rodzina i inne osoby bliskie, których
interesy zostały naruszone. Najlepszym przykładem naruszenia
interesów osób bliskich jest śmierć jedynego żywiciela rodziny. W tym
przypadku śmierć człowieka jest nie tylko źródłem cierpień
psychicznych pozostałych członków rodziny ale wywołuje też
prawdziwy wstrząs ekonomiczny dla tej rodziny. Wyrządzona im szkoda
powinna ulec wynagrodzeniu przez ponoszącego odpowiedzialność
z tego tytułu. Nałożenie na sprawcę obowiązku naprawienia szkody powoduje
przerzucenie brzemienia szkody z barków poszkodowanego na barki
sprawcy szkody. Ważnym celem jest też wychowawczo-prewencyjne
oddziaływanie prawa w kierunku zwiększenia ochrony życia i zdrowia
obywateli. Bezpośrednim celem i rezultatem wykonania świadczenia
odszkodowawczego jest nałożenie na sprawcę ciężaru wyrządzonej przez
niego szkody. Zapłata odszkodowania, stanowi zasłużoną dotkliwość
majątkową dla sprawcy, daje satysfakcję poszkodowanym i w sposób
zgodny ze społecznym poczuciem sprawiedliwości likwiduje konflikt,
wywołany przez wyrządzenie szkody2.

2 W. Warkałło, Odpowiedzialność odszkodowawcza, Warszawa 1972, s. 97.
www.odszkodowania24.eu

---

odszkodowania komunikacyjne

Iwona Wilczewska

Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl